Flauwe jassen

Hoi Vera,

Jassen, wat een flauweriken zijn dat! Vaak te duur om meerdere stuks te bezitten maar wel bij uitstek in staat om je als een gebroken mens op een partijtje te laten arriveren. Ken jij dat niet? Je hebt zorgvuldig bepaald hoe je jezelf die ene avond op dat feest presenteert. De set klopt, je hebt je best gedaan op hoofd en haar en ook de tas is perfect afgestemd.

Helemaal in de plooi, hopend dat het niet te hard waait of regent sta je voor de kapstok om er daar achter te komen dat wind en regen eigenlijk je beste vrienden zijn. Dan mag je namelijk een taxi bellen en zou een colbert of jasje al volstaan. Nee niks van dat, het is alleen maar nog steeds heel erg koud. Dus trek je die mojomoordenaar van een praktische jas over je ensemble aan om tien minuten later als een geknakte roos je entree te maken.

Waar dit relaas vandaan komt? Het is uit mijn leven gegrepen. Het was de verjaardag van mijn dochter. Ik had dé rok aan, die ene van de vorige brief. Een dag vol familie en bekenden. Bij uitstek een moment om mezelf buiten mijn comfortzone te begeven en iedereen (inclusief mijzelf) te laten wennen aan deze nieuwe look. Alles ging prima, ik zag er goed uit en de eerste complimentjes van kerel en kind waren al binnen. Er moest alleen nog wat worden gehamsterd voor die middag dus we gingen de deur uit. Ik pakte een zwart leren jack van de kapstok en ik had meteen al het gevoel uit een pief-paf-western te zijn ontsnapt. Die enkellaarsjes raakten kant nog wal en toen ik mezelf in een spiegelende etalageruit zag lopen, zag ik een overstylde hippie in plaats van het mij zo bekende silhouet. Maar had ik een alternatief?? In mijn mooie getailleerde mantel zat kauwgom van een avondje kroeg en die parka was helemaal geen optie! Ik hoef toch niemand uit te leggen dat een lange wijde jas op een eveneens lange wijde rok geen porum is?

Eenmaal thuis had ik gelukkig nog een paar uur de tijd om me te herpakken. Want wat stel ik me toch aan, het is de verjaardag van mijn dochter dus voel ik me sowieso trots. Rug recht en nog een paar keer spiegelen om dat enge jasgevoel van me af te schudden. Resultaat: 10 complimentjes! Die Reset begint eindelijk zijn vruchten af te werpen. Dat werd tijd!

liefs Jeanine

Ik heb meteen even opgezocht hoe je kauwgom uit een kledingstuk kunt verwijderen. Je kunt er pindakaas op smeren of het kledingstuk even in de vriezer leggen. Ik ga de wasbenzine-tip proberen: “Resten kauwgom zijn gemakkelijk te verwijderen met wasbenzine en een stuk keukenrol. De keukenrol vochtig maken met de wasbenzine en voorzichtig poetsen.”

Ingewikkelrok

Ha Vera,

Geen benen? The horror! Aan de andere kant, who needs legs als je Vera op speeddial hebt staan. Ik zie het helemaal voor me: Zo’n beenloze vriendin belt jou met een druk gebloemde pantalon in het vizier. Jij zou deze dierbare, vakvrouw als je bent, in vijf minuten kunnen wijsmaken waarom precies deze broek haar op het lijf geschreven is… van je vrienden moet je het hebben.

Net als jij ben ik een verschrikkelijke raadgever bij modeaankopen. Vraag maar aan mijn vriendin die ik met liefde een té felle, veel te dure trainingsbroek heb laten afrekenen nadat ze me toch echt twee keer had gevraagd of het wel zo’n goed idee was. Of een collega die het stellige voornemen had deze reis eens geen geld uit te geven, en dan een niemendalletje uit het rek trekt met de tekst: “Ja maar deze is maar vijf pond, en die hebben ze in Nederland nergens.” Mijn ruggengraat is dan ook even zoek, want ik zie in haar ogen dat ze ‘m echt nodig heeft. En hoe lekker is het om dan ‘s avonds tijdens de borrel het van-mwa-naar-essentieel-gesprek nog een paar keer te herhalen. Female­ bonding in optima forma!

Ik ben dus geen goede budget-coach, maar ook als personal stylist ben ik een rampzalig raadgever. Want als mensen blij worden van een kledingstuk, hoe afzichtelijk ook, dan ben ik de laatste om te zeggen dat het ze niet staat.

Ik vind dat mode niet iets zou moeten zijn wat op één bepaalde manier hoort en maar door een enkeling goed begrepen wordt. In mijn ideale modewereld draagt iedereen (in vrije tijd) precies waar hij trek in heeft. Waarom zou je een trouwjurk maar één dag mogen dragen? En wie bepaalt hoe wit té wit is als je met blote benen rokjesdag wilt vieren? De straten zouden ervan opleven, dat geloof ik echt! De smakelozen van deze wereld doen het al een tijdje, nu de mensen nog die zo vaak voor veilig gaan… zoals ikzelf.

Een week geleden bijvoorbeeld, heb ik een rok gepast bij een vintage winkel. Een lange zwarte, gebloemde, wijde wikkelrok. Ik had meteen twee outfits bedacht. Een geklede en eentje voor die lange zomeravonden die we nog tegoed hebben. Multifunctioneel dus, maar toch ik heb die rok nog niet gekocht. Ik denk er al een week aan, maar ik vrees met beide outfits te veel op te vallen en die rok dus nooit te gaan dragen, wat natuurlijk een doodzonde is in een jaar als dit.

Terwijl ik dit schrijf bedenk ik dat dit jaar misschien wel een zegen is. Dat ik juist die stukken moet kopen die een beetje kleur geven aan mijn kast. FashionReset, right?! Wat ik koop, moet ik consumeren. Wie weet kom ik er zo achter dat er toch een diva in mij schuilgaat. En als er één schaap over de dam is…

Oké Vera, je hebt me overtuigd! Ik bel meteen of ze de rok voor me apart leggen, volgende week ga ik hem halen! Je bent echt een goede vriendin <3

Liefs

Jeanine

Ingewikkelrok

Illustratie door: Jeanine Wijnen 

Smoesjurken

-->

Lieve Jeanine,

Vraag het iedere vriendin van me: ik weet aankopen altijd goed te praten. Echt, ik heb er een talent voor. Ik ga van 'mwhua' naar 'absoluut van levensbelang' in vijf minuten. 'Ik kan gewoon brood eten. Ik heb het zo verdiend. Over een week doet het geen pijn meer. Dit zoek ik dus al heel mijn leven. Ik leef in het nu (echt waar...). Ik zag het ergens drie keer zo duur, dus dit is pure winst. Ik koop gewoon twee maanden niets meer...' Het is vooral de manier waarop ik dit tegen mezelf zeg... echt, je moet erbij zijn. Zelfs het echoënde ‘heb je het echt nodig?’ die mijn vader vaak inzette, pareer ik als een volleerd schizofreen.  

Ook voor anderen erg handig, dit relativeertalent. Zo stond een vriendin op het punt in één keer 500 euro uit te geven voor drie schamele kledingstukken. Gevoelsmatig hing het al in haar kast. Herkenbaar. Het enige probleem was een schuldgevoel over de verhouding tussen het bedrag en haar maandelijkse inkomsten. Die belt mij dus. Binnen twee minuten alle tegens van tafel. Want ja, ze werkte er toch hard voor, mocht het nou ook eens tijd zijn voor haar? En zelfs: dit moet je toch ook een keer gedaan hebben in je leven: in één keer een derde van je salaris eruit klappen? Living on the edge!

Dus heb je hulp nodig bij het tijdelijk bedekken van eventuele schuldgevoelens, bel me gerust. Appen mag ook. Ik ga ondertussen proberen, om in andere situaties net zo weinig beren te zien, als op de weg naar mijn kast. Daar word ik vast een veel relaxter mens van. Enorm blut ook. Maar dat mag de pret niet drukken. Voor hetzelfde geld had ik geen benen.

Liefs,

Vera