maandag 18 februari 2013

Parijs heeft me de das omgedaan


Lieve Vera,

Zo trots was ik, dat ik de eerste maand was doorgekomen zonder het budget voor tweedehands kleding aan te spreken. En zo schuldig voel ik me nu. Parijs heeft me de das omgedaan. Of beter, de tas omgedaan. Het is dan wel een gebruikt exemplaar maar hij heeft toch mooi een deuk van €28,- in mijn jaarbudget geslagen. Ik zal je vertellen wat de opbouw is geweest naar dit moment van zwakte. Want ik kan het verklaren. Ik heb een excuus. It wasn’t me!

Enkele weken geleden kreeg ik bij een abonnement een Ipad. Wie niet? Ik voel me helemaal het heertje met dat ding dus hij gaat overal mee naartoe. Maar ik wil ook dat hij puntgaaf blijft want ik heb me voorgenomen om dit jaar beter te zorgen voor mijn spulletjes. Dan gaan ze langer mee en dat zou me wel eens goed uit kunnen komen. Dus, oude kleren aan als ik weer ineens iets van een verse lik verf wil voorzien. Niet meer met mijn zandkleurige leren enkellaarsjes in de zompige moestuin werken. Dierbare kleding op de hand wassen. En denk ook aan schoenen goed inspuiten en poetsen en laten maken voordat het geen zin meer heeft. Je hebt er een dagtaak aan.

Maar we dwalen af, die tas. Ik had net in mijn eentje, in zo’n elegante bistro een heerlijk ontbijt genuttigd van toast met harde beurre en oeuf, baguette met marmelade, café en jus de pamplemousse. Je snapt, ik voelde me goed. Ik hoorde daar! Dus door naar de Killiwatch, de winkel die tweedehands tot een kunst heeft verheven. En daar hing hij, bij de herentassen, mijn “handige” tas van een paar blogs geleden: €28,-. Dat paste in het maandbudget. Mijn budget van vorige maand was nog niet gebruikt dus dat mocht. Ik had toch al bedacht dat ik beter met mijn spullen zou omgaan? Daar valt een tas voor je Ipad dan natuurlijk wel onder, toch? En dan kun je beter iets kopen wat je ook mooi vindt dan iets wat alleen maar praktisch is? Of heb ik thuis misschien toch nog iets liggen... Maar het is van de Killiwatch! Hoe vaak ben ik hier nou helemaal? En ik heb keihard gewerkt de afgelopen weken. Het is echt niet zo dat ik uit lammigheid maar weer spullen aan het kopen ben, dat zou stom zijn. Nou vooruit dan, omdat je het nodig hebt.
Dus zij: “Bonjour madamme, oui oui bon handige sac. Vous la vous payer ici. Merci bonjour tout famille.” En ik: “Je ne parle pas français maar j'adore de sac hoor." Erg moeizaam allemaal, gelukkig sprak mijn bankpas vloeiend Frans en stond ik in een mum van tijd weer buiten. Geen centje pijn.

Een baiseman van mij,
Jeanine

Geen opmerkingen: