Lieve Vera,
Zo trots was ik, dat ik
de eerste maand was doorgekomen zonder het budget voor tweedehands kleding aan
te spreken. En zo schuldig voel ik me nu. Parijs heeft me de das omgedaan. Of
beter, de tas omgedaan. Het is dan wel een gebruikt exemplaar maar hij heeft
toch mooi een deuk van €28,- in mijn jaarbudget geslagen. Ik zal je vertellen wat
de opbouw is geweest naar dit moment van zwakte. Want ik kan het verklaren. Ik
heb een excuus. It wasn’t me!
Enkele weken geleden
kreeg ik bij een abonnement een Ipad. Wie niet? Ik voel me helemaal het heertje
met dat ding dus hij gaat overal mee naartoe. Maar ik wil ook dat hij puntgaaf
blijft want ik heb me voorgenomen om dit jaar beter te zorgen voor mijn spulletjes. Dan gaan ze langer mee en dat zou me wel
eens goed uit kunnen komen. Dus, oude kleren aan als ik weer ineens iets van een verse lik verf wil voorzien. Niet meer met mijn zandkleurige leren enkellaarsjes
in de zompige moestuin werken. Dierbare kleding op de hand wassen. En denk ook aan schoenen goed inspuiten en poetsen en
laten maken voordat het geen zin meer heeft. Je hebt er een dagtaak aan.
Maar we dwalen af, die tas. Ik had net in mijn eentje, in zo’n elegante bistro
een heerlijk ontbijt genuttigd van toast met harde beurre en oeuf, baguette met
marmelade, café en jus de pamplemousse. Je snapt, ik voelde me goed. Ik hoorde daar! Dus
door naar de Killiwatch, de winkel die tweedehands tot een kunst heeft
verheven. En daar hing hij, bij de herentassen, mijn “handige” tas van een paar
blogs geleden: €28,-. Dat paste in het maandbudget. Mijn budget van vorige maand was
nog niet gebruikt dus dat mocht. Ik had toch al bedacht dat ik beter met
mijn spullen zou omgaan? Daar valt een tas voor je Ipad dan natuurlijk wel
onder, toch? En dan kun je beter iets kopen wat je ook mooi vindt dan iets wat alleen
maar praktisch is? Of heb ik thuis misschien toch nog iets liggen... Maar het
is van de Killiwatch! Hoe vaak ben ik hier nou helemaal? En ik heb keihard
gewerkt de afgelopen weken. Het is echt niet zo dat ik uit lammigheid maar weer
spullen aan het kopen ben, dat zou stom zijn. Nou vooruit dan, omdat je het
nodig hebt.
Dus zij: “Bonjour
madamme, oui oui bon handige sac. Vous la vous payer ici. Merci bonjour tout famille.” En
ik: “Je ne parle pas français maar j'adore de sac hoor." Erg moeizaam allemaal, gelukkig sprak
mijn bankpas vloeiend Frans en stond ik in een mum van tijd weer buiten. Geen
centje pijn.
Een baiseman van mij,
Jeanine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten